چو مردمان شب دیرنده عزم خواب کنندهمه خزانهٔ اسرار من خراب کنندنقاب شرم چو لاله ز روی بردارندچو ماه و مهر سر و روی در نقاب کنندرخم ز چشمم هم چهرهٔ تذرو شودچو تیره شب را هم‌گونهٔ غراب کنندتنم به تیغ قضا طعمهٔ هزبر نهنددلم به تیر عنا مستهٔ عقاب کنندگل مورد گشته است چشم […]
چون منی را فلک بیازاردخردش بی‌خرد نینگارد؟هر زمانی چو ریگ تشنه‌ترمگرچه بر من چو ابر غم باردچون بیفسایدم چو مار، غمیبر دل من چو مار بگماردتا تنم خاک محنتی نشودبه دگر محنتیش نسپارداندر آن تنگیم که وحشت اوجان و دل را گلو بیفشاردراضیم گرچه هول دیدارشدیدهٔ من به خار می‌خاردکز نهیبش همی قضا و بلابر
دوال رحلت چون بر زدم به کوس سفرجز از ستاره ندیدم بر آسمان لشکرچو حاجبان زمی از شب سیاه پوشیدهچو بندگان ز مجره سپهر بسته کمربه هست و نیست در آرد عنان من در مشتچو دو فریشته‌ام از دو سو قضا و قدرمباش و باش ز بیم و امید با تن و جانمجوی و جوی
روزگاری است سخت بی‌بنیادکس گرفتار روزگار مبادشیر بینم شده متابع رنگباز بینم شده مطاوع خادنه بجز سوسن ایچ آزادستنه بجز ابرهست یک تن رادنه نگفتم نکو معاذاللهاین سخن را قوی نیامد لادمهترانند مفضل و هر یکاندر افضال جاودانه زیادنیست گیتی بجز شگفتی و نیزکار من بین که چون شگفت افتادصد در افزون زدم به دست
امروز هیچ خلق چو من نیستجز رنج ازین نحیف بدن نیستلرزان تر و ضعیف‌تر از مندر باغ، شاخ و برگ و سمن نیستانگشتری است پشتم گوییاشکم جز از عقیق یمن نیستاز نظم و نثر عاجز گشتمگویی مرا زبان و دهن نیستاز تاب درد سوزش دل هستوز بار ضعف قوت تن نیستوین هست و آرزوی دل
دلم از نیستی چو ترسانیستتنم از عافیت هراسانیستدر دل از تف سینه صاعقهٔیستبر تن از آب دیده توفانیستگه دلم باد تافته گوییستگه تنم خم گرفته چوگانیستموی چون تاب خورده زوبینی استمژه چون آب داده پیکانیستروز در چشم من چو اهرمنیستبند بر پای من چو ثعبانیستهمچو لاله ز خون دل روییستچون بنفشه ز زخم کف رانیستزیر
به نظم و نثر کسی را گر افتخار سزاستمرا سزاست که امروز نظم و نثر مراستبه هیچ وقت مرا نظم و نثر کم نشودکه نظم و نثرم در است و طبع من دریاستبه لطف آ ب روان است طبع من لیکنبه گاه قوت و کثرت چو آتش است و هواستاگر چه همچو گیا نزد هر
به نظم و نثر کسی را گر افتخار سزاستمرا سزاست که امروز نظم و نثر مراستبه هیچ وقت مرا نظم و نثر کم نشودکه نظم و نثرم در است و طبع من دریاستبه لطف آ ب روان است طبع من لیکنبه گاه قوت و کثرت چو آتش است و هواستاگر چه همچو گیا نزد هر
چون نای بی‌نوایم از این نای بینواشادی ندید هیچ کس از نای بینوابا کوه گویم آنچه از او پر شود دلمزیرا جواب گفتهٔ من نیست جز صداشد دیده تیره و نخورم غم ز بهر آنکروزم همه شب است و صباحم همه مساانده چرا برم چو تحمل ببایدم؟روی از که بایدم؟ که کسی نیست آشناهر روز
شد مشک شب چو عنبر اشهبشد در شبه عقیق مرکبزان بیم کافتاب زند تیغلرزان شده به گردون کوکبما را به صبح مژده همی دادآن راست گو خروس مجربمی‌زد دو بال خود را برهماز چیست آن؟ ندانم یاربهست از نشاط آمدن روزیا از تاسف شدن شب؟ای ماهروی سلسله زلفینو ای نوش لب سیمین غبغبپیش من آر
