اشک طرف دیده را گردید و رفتاوفتاد آهسته و غلتید و رفت بر سپهر تیرهٔ هستی دمیچون ستاره روشنی بخشید و رفت گر چه دریای وجودش جای بودعاقبت یکقطره خون نوشید و رفت گشت اندر چشمهٔ خون ناپدیدقیمت هر قطره را سنجید و رفت من چو از جور فلک بگریستمبر من و بر گریهام خندید […]
براهی در، سلیمان دید موریکه با پای ملخ میکرد زوری بزحمت، خویش را هر سو کشیدیوزان بار گران، هر دم خمیدی ز هر گردی، برون افتادی از راهز هر بادی، پریدی چون پر کاه چنان در کار خود، یکرنگ و یکدلکه کارآگاه، اندر کار مشکل چنان بگرفته راه سعی در پیشکه فارغ گشته از هر
نهان کرد دیوانه در جیب، سنگییکی را بسر کوفت، روزی بمعبر شد از رنج رنجور و از درد نالانبپیچید و گردید چون مار چنبر دویدند جمعی پی دادخواهیدریدند دیوانه را جامه در بر کشیدند و بردندشان سوی قاضیکه این یک ستمدیده بود، آن ستمگر ز دیوانه و قصهٔ سر شکستنبسی یاوه گفتند هر یک بمحضر
بصحرا، سرود اینچنین خارکنکه از کندن خار، کس خوار نیست جوانی و تدبیر و نیروت هستبدست تو، این کارها کار نیست به بیداری و هوشیاری گرایچو دیدی که بخت تو بیدار نیست چو بفروختی، از که خواهی خریدمتاع جوانی ببازار نیست جوانی، گه کار و شایستگی استگه خودپسندی و پندار نیست نبایست بر خیره از
به جغذ گفت شبانگاه طوطی از سر خشمکه چند بایدت اینگونه زیست سرگردان چرا ز گوشهٔ عزلت، برون نمیئیچه اوفتاده که از خلق میشوی پنهان کسی بجز تو، نبستست چشم روشن بینکسی بجز تو، نکردست در خرابه مکان اگر بجانب شهرت گذر فتد، بینیبسی بلند بنا قصر و زرنگار ایوان چرا ز فکرت باطل، نژند
نهفتن بعمری غم آشکاریفکندن بکشت امیدی شراری بپای نهالی که باری نیاردجفا دیدن از آب و گل، روزگاری ببزم فرومایگان ایستادننشستن بدریوزه در رهگذاری ز بیم هژبران، پناهنده گشتنبگرگی سیه دل، بتاریک غاری ز سنگین دلی، خواهش لطف کردنسوی ناکسی، بردن از عجز کاری بجای گل آرزوئی و شوقینشاندن بدل، نوک جانسوز خاری بدریا درافتادن
کبوتری، سحر اندر هوای پروازیببام لانه بیاراست پر، ولی نپرید رسید بر پرش از دور، ناوکی جانسوزمبرهن است کازان طعنه بر دلش چه رسید شکسته شد پر و بالی، نزار گشت تنیگسست رشتهٔ امیدی و رگی بدرید گذشت بر در آن لانه، شامگه زاغیطبیب گشت، چه رنجوری کبوتر دید برفت خار و خس آورد و
آن نشنیدید که در شیروانبود یکی زاهد روشن روان زندهدلی، عالم و فرخ ضمیرمهر صفت، شهرتش آفاق گیر نام نکویش علم افراختهتوسن زهدش همه جا تاخته همقدم تاجوران زمینهمنفس حضرت روحالامین مسئلت آموز دبیران خاکنیتش آرایش مینوی پاک پیش نشین همه آزادگانپشت و پناه همه افتادگان مرد رهی، خوش روش و حق پرستروز و شبش،
سخن گفت با خویش، دلوی بنخوتکه بی من، کس از چه ننوشیده آبی ز سعی من، این مرز گردید گلشنز گلبرگ پوشید گلبن ثیابی نیاسودم از کوشش و کار کردننصیب من آمد ایاب و ذهابی برآشفت بر وی طناب و چنین گفتبه خیره نبستند بر تو طنابی نه از سعی و رنج تو، کز زحمت
بشکوه گفت جوانی فقیر با پیریبروزگار، مرا روی شادمانی نیست بلای فقر، تنم خسته کرد و روح بکشتبمرگ قانعم، آن نیز رایگانی نیست کسی بمثل من اندر نبردگاه جهانسیاه روز بلاهای ناگهانی نیست گرسنه بر سر خوان فلک نشستم و گفتکه خیرگی مکن، این بزم میهمانی نیست به خلق داد سرافرازی و مرا خواریکه در
