ای خوشا خاطر ز نور علم مشحون داشتنتیرگیها را ازین اقلیم بیرون داشتن همچو موسی بودن از نور تجلی تابناکگفتگوها با خدا در کوه و هامون داشتن پاک کردن خویش را ز آلودگیهای زمینخانه چون خورشید در اقطار گردون داشتن عقل را بازارگان کردن ببازار وجودنفس را بردن برین بازار و مغبون داشتن بی حضور […]
ای خوش اندر گنج دل زر معانی داشتننیست گشتن، لیک عمر جاودانی داشتن عقل را دیباچهٔ اوراق هستی ساختنعلم را سرمایهٔ بازارگانی داشتن کشتن اندر باغ جان هر لحظه‌ای رنگین گلیوندران فرخنده گلشن باغبانی داشتن دل برای مهربانی پروراندن لاجرمجان بتن تنها برای جانفشانی داشتن ناتوانی را به لطفی خاطر آوردن بدستیاد عجز روزگار ناتوانی
ای خوشا سودای دل از دیده پنهان داشتنمبحث تحقیق را در دفتر جان داشتن دیبه‌ها بی کارگاه و دوک و جولا بافتنگنجها بی پاسبان و بی نگهبان داشتن بنده فرمان خود کردن همه آفاق رادیو بستن، قدرت دست سلیمان داشتن در ره ویران دل، اقلیم دانش ساختندر ره سیل قضا، بنیاد و بنیان داشتن دیده
ای خوش از تن کوچ کردن، خانه در جان داشتنروی مانند پری از خلق پنهان داشتن همچو عیسی بی پر و بی بال بر گردون شدنهمچو ابراهیم در آتش گلستان داشتن کشتی صبر اندرین دریا افکندن چو نوحدیده و دل فارغ از آشوب طوفان داشتن در هجوم ترکتازان و کمانداران عشقسینه‌ای آماده بهر تیرباران داشتن
ای خوشا مستانه سر در پای دلبر داشتندل تهی از خوب و زشت چرخ اخضر داشتن نزد شاهین محبت بی پر و بال آمدنپیش باز عشق آئین کبوتر داشتن سوختن بگداختن چون شمع و بزم افروختنتن بیاد روی جانان اندر آذر داشتن اشک را چون لعل پروردن بخوناب جگردیده را سوداگر یاقوت احمر داشتن هر
به لاله نرگس مخمور گفت وقت سحرکه هر که در صف باغ است صاحب هنریست بنفشه مژدهٔ نوروز میدهد ما راشکوفه را ز خزان وز مهرگان خبریست بجز رخ تو که زیب و فرش ز خون دل استبهر رخی که درین منظر است زیب و فریست جواب داد که من نیز صاحب هنرمدرین صحیفه ز
من در این تاریکیفکر یک بره روشن هستمکه بیاید علف خستگی‌ام را بچرد.من در این تاریکیامتداد تر بازوهایم رازیر بارانی می‌بینمکه دعاهای نخستین بشر را تر کرد.من در این تاریکیدرگشودم به چمن‌های قدیم،به طلایی‌هایی، که به دیوار اساطیر تماشا کردیم.من در این تاریکیریشه‌ها را دیدمو برای بته نورس مرگ، آب را معنی کردم.
صدا کن مرا.صدای تو خوب است.صدای تو سبزینه آن گیاه عجیبی استکه در انتهای صمیمیت حزن می‌روید.در ابعاد این عصر خاموشمن از طعم تصنیف در متن ادراک یک کوچه تنهاترم.بیا تا برایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است.و تنهایی من شبیخون حجم تو را پیش‌بینی نمی‌کرد.و خاصیت عشق این است.کسی نیست،بیا زندگی را بدزدیم،
تا سواد قریه راهی بود.چشم های ما پر از تفسیر ماه زنده بومی ،شب درون آستین هامان.می گذشتیم از میان آبکندی خشک.از کلام سبزه زاران گوش ها سرشار،کوله بار از انعکاس شهر های دور.منطق زبر زمین در زیر پا جاری.زیر دندان های ما طعم فراغت جابجا میشد.پای پوش ما که از جنس نبوت بود ما
آه، در ایثار سطح ها چه شکوهی است !ای سرطان شریف عزلت!سطح من ارزانی تو باد!یک نفر آمدتا عضلات بهشتدست مرا امتداد داد.یک نفر آمد که نور صبح مذاهبدر وسط دگمه های پیرهنش بود.از علف خشک آیه های قدیمیپنجره می بافت.مثل پریروزهای فکر، جوان بود.حنجره اش از صفاف آبی شط هاپر شده بود.یک نفر آمد
