شد مشک شب چو عنبر اشهبشد در شبه عقیق مرکبزان بیم کافتاب زند تیغلرزان شده به گردون کوکبما را به صبح مژده همی دادآن راست گو خروس مجربمی‌زد دو بال خود را برهماز چیست آن؟ ندانم یاربهست از نشاط آمدن روزیا از تاسف شدن شب؟ای ماهروی سلسله زلفینو ای نوش لب سیمین غبغبپیش من آر […]
ای خواجه بوالفرج نکنی یاد منتا شاد گردد این دل ناشاد مندانی که هست بنده و آزاد توهرکس که هست بنده و آزاد مننازم بدان که هستم شاگرد توشادم بدان که هستی استاد منای رونی‌یی که طرفهٔ بغداد، تودارد نشستگاه تو بغداد منمانا نه آگهی تو که باران اشکاز بن همی بشوید بنیاد مندر کورهٔی
ای خواجه بوالفرج نکنی یاد منتا شاد گردد این دل ناشاد مندانی که هست بنده و آزاد توهرکس که هست بنده و آزاد مننازم بدان که هستم شاگرد توشادم بدان که هستی استاد منای رونی‌یی که طرفهٔ بغداد، تودارد نشستگاه تو بغداد منمانا نه آگهی تو که باران اشکاز بن همی بشوید بنیاد مندر کورهٔی
ای خواجه بوالفرج نکنی یاد منتا شاد گردد این دل ناشاد مندانی که هست بنده و آزاد توهرکس که هست بنده و آزاد مننازم بدان که هستم شاگرد توشادم بدان که هستی استاد منای رونی‌یی که طرفهٔ بغداد، تودارد نشستگاه تو بغداد منمانا نه آگهی تو که باران اشکاز بن همی بشوید بنیاد مندر کورهٔی
دریغا جوانی و آن روزگارکه از رنج پیری تن آگه نبودنشاط من از عیش کمتر نشدامید من از عمر کوته نبودز سستی مرا آن پدید آمده استدر این مه که هرگز در آن مه نبودسبک خشک شد چشمهٔ بخت منمگر آب آن چشمه را زه نبوددر آن چاهم افکند گردون دونکه از ژرفی آن چاه
پنجاه و هفت رفت ز تاریخ عمر منشد سودمند مدت و نا سودمند ماندوامروز بر یقین و گمانم ز عمر خویشدانم که چند رفت و ندانم که چند ماندفهرست حال من همه با رنج و بند بوداز حبس ماند عبرت و از بند پند مانداز قصد بدسگالان و ز غمز حاسدانجان در بلا فتاد و
شاعران بینوا خوانند شعر با نواوز نوای شعرشان افزون نمی‌گردد نواطوطی‌اند و گفت نتوانند جز آموختهعندلیبم من که هر ساعت دگر سازم نوااندر آن معنی که گویم بدهم انصاف سخنپادشاهم بر سخن، ظالم نشاید پادشاباطلی گر حق کنم عالم مرا گردد مقرور حقی باطل کنم منکر نگردد کس مراگوهر ار در زیر پای آرم کنم
بر تو سیدحسن دلم گریدکه چو تو هیچ غمگسار نداشتتن من زار بر تو می‌نالدکه تنم هیچ چون تو یار نداشتزان ترا خاک در کنار گرفتکه چو تو شاه در کنار نداشتزان اجل اختیار جان تو کردکه به از جانت اختیار نداشتزان بکشتت قضا که بر سر تودست جد تو ذوالفقار نداشتهم به مرگی فگار
مرغ سحر ناله سر کنداغ مرا تازه‌تر کنزآه شرربار این قفس رابرشکن و زیر و زبر کنبلبل پربسته! ز کنج قفس درآنغمهٔ آزادی نوع بشر سراوز نفسی عرصهٔ این خاک توده راپر شرر کنظلم ظالم، جور صیادآشیانم داده بر بادای خدا! ای فلک! ای طبیعت!شام تاریک ما را سحر کننوبهار است، گل به بار استابر
با شه ایران ز آزادی سخن گفتن خطاستکار ایران با خداستمذهب شاهنشه ایران ز مذهبها جداستکار ایران با خداستشاه مست و شیخ مست و شحنه مست و میر مستمملکت رفته ز دستهر دم از دستان مستان فتنه و غوغا به پاستکار ایران با خداستمملکت کشتی، حوادث بحر و استبداد خسناخدا عدل است و بسکار پاس
