این چه حالست که از سرکله انداخته‌ایمست و بیخود شده از خانه برون تاخته‌ایتبغ صیقل زده در مشت و سپر از پس پشتنرد کین باخته و ساز جدل ساخته‌ایساق بالا زده و ساعد کین برچیدهرخ برافروخته و تیغ برافراخته‌ایگاه با دوست درآویخته گه با دشمنچون حریفان دغا نرد دغل باخته‌ایبیم آنست که از پارس برآید […]
تو در خوبی و زیبایی چنان امروز یکتاییکه خورشید ار به خود بندی به زیبایی نیفزاییحدیث‌روز محشرهرکسی‌در پرده می‌گویدشود بی‌پرده آن روزی که روی از پرده بنماییچه‌نسبت‌با شکرداری که‌سرتا پای شیرینیچه خویشی با قمر داری که پا تا فرق زیباییمگر همسا‌یهٔ نوری که در وهمم نمی‌‌گنجیمگر همشیرهٔ حوری که در چشمم نمی‌آییبه‌هرجا روکنی در روشنی
به هر چه وصف نمایم ترا به زیباییجمیل‌تر ز جمالی چو روی بنماییصفت کنند نکویان شهر را به جمالتو با جمال چنین در صفت نمی‌آییبه ناتوانی من بین ترحّمی فرماکه نیست با تو مرا پنجهٔ تواناییمگر معاینه‌ات بنگرند و بشناسندکه چون ز چشم روی در صفت نمی‌آییبه حد حس تو زیور نمی‌رسد ترسمکه زشت‌تر شوی
ای روی تو فرخنده‌ترین صنع الهیدر مملکت حسن ترا دعوی شاهیخورشید بود زیرکلاه تو عجب نیستگر زانکه کنی دعوی خورشیدکلاهیخال و خط و زلف و رخ و چشم و مژهٔ توبر دعوی حسن رخ تو داده گواهیخالیست به رخسار تو چون مردمک چشمروشن کن چشم همه در عین سیاهیتو ماهی و دل‌ها عزیزست که هرسوبر
ای شوخ نازپرور آشوب عقل و دینیطیب بهار خلدی زیب نگار چینیکم مهر و زود خشمی گلچهر و شوخ چشمطرار و دلفریبی طناز و نازنینیعیدی از آن شر‌یفی روحی از آن لطیفیحوری از آن جمیلی نوری از آن مبینیسروی ولی روانی جانی ولی عیانیماهی ولی تمامی مایی ولی معینیدر حلق تشنه کامان یک جرعه سلسبیلیدرکام
دوست دارم که مرا در بر خود بنشانیشیشه را آن طرف دیگر خود بنشانیهرکه نزدیک‌تر از من بتو زو رشک برمشیشه را باید آنسوتر خود بنشانیزینطرف جام دهی زانطرفم بوس و لبمدر میان لب جان‌پرور خود بنشانیچهره گلگون کنی از جام و ز رشک آتش رازار و افسرده به خاکستر خود بنشانیچون نسیم سحرم ده
به رنگ و بوی جهانی نه بلکه بهتر از آنیبه حکم آنکه جهان پیر گشته و تو جوانیستاره‌ای نه مهی نه فرشته‌ای نه گلی نهکه هرچه گویمت آنی چو بنگرم به از آنیکه گفت راحت روحی نه راحتی که بلاییکه گفت جوشن جانی نه جوشنی که سنانیز خط و خال تو بردم گمان که آهوی
مگر دریچهٔ نوری تو یا نتیجهٔ حوریکه فرق تا به قدم غرق در لطافت و نوریمرا تو مردم چشمی چه غم که غایبی از منحضور عین چه حاجت بود که عین حضوریگمان برند خلایق که حور بچه نزایدخلاف من که یقین دانمت که بچهٔ حوریچو عکس ماه که افتد درون چشمهٔ روشنبه چشم من همه
بتا ز دست ببردی دلم به طراریولی دریغ که ننمودیش پرستاریبه دلربایی و شوخی و صیدکردن خلقمسلمیّ و نداری همی وفاداریبه گاه عرض ادب همچنان ادیب ترابه یاد داده همین چابکی و طراریچنین صنم که تویی گر همی نپوشی روینهان شود ز خجلت بتان فر خاریبه عنقریب سلامت تنی نخواهد ماندچنین که چشم تو مایل
ای تیره زلف درهم ای نافهٔ تتاریکار من از تو درهم روز من از تو تاریگر نیستی تن من تا چند گوژپشتیور نیستی دل من تا چند بیقراریکردی سیاهکارم تا کی سفیدچشمیکردی سفید چشمم تا کی سیاهکاریتا رسم روزگارت شد آفتاب‌پوشیرسم منست تا روز هرشب ستاره باریجز توکدام هندو بر دل زند شبیخونجز تو کدام
