دل من همی داد گفتی گواییکه باشد مرا روزی از تو جداییبلی هر چه خواهد رسیدن به مردمبر آن دل دهد هر زمانی گواییمن این روز را داشتم چشم وزین غمنبوده‌ست با روز من روشناییجدایی گمان برده بودم ولیکننه چندانکه یکسو نهی آشناییبه جرم چه راندی مرا از در خودگناهم نبوده‌ست جز بیگناییبدین زودی از […]
خوشا عاشقی خاصه وقت جوانیخوشا با پریچهرگان زندگانیخوشا با رفیقان یکدل نشستنبه هم نوش کردن می ارغوانیبه قوت جوانی بکن عیش زیراکه هنگام پیری بود ناتوانیجوانی و از عشق پرهیز کردنچه باشد، ندانی، بجز جان گرانیجوانی که پیوسته عاشق نباشددریغست ازو روزگار جوانیدر شادمانی بود عشق خوبانبباید گشادن در شادمانیدر شادمانی گشاده‌ست بر توکه مدحتگر
به من بازگرد ای چو جان و جوانیکه تلخست بی تو مرا زندگانیمن اندر فراق تو ناچیز کردمجمال و جوانی، دریغا جوانیدریغا تو کز پیش رویم جداییدریغا تو کز پیش چشمم نهانیسفر کردی و راه غربت گرفتیبه راه اندر ای بت همی دیر مانیچه گویی، به تو راه جستن توانمچه گویم، به من بازگشتن توانیدل
هنگامی گلست ای به دو رخ چون گل خودرویهمرنگ رخ خویش به باغ اندر گل جویهمرنگ رخ خویش تو گل یابی لیکنهمچون گل رخسار تو آن گل ندهد بویمجلس به لب جوی بر ای شمسهٔ خوبانکز گل چو بنا گوش تو گشته‌ست لب جویاز مجلس ما مردم دو روی برون کنپیش آر مل سرخ و
یکی گوهری چون گل بوستانینه زر و به دیدار چون زر کانیبه کوه اندرون ماندهٔ دیرگاهیبه سنگ اندرون زادهٔ باستانیگهی لعل چون بادهٔ ارغوانیگهی زرد چون بیرم زعفرانیلطیفی برآمیخته با کثافتیقینی برابر شده با گمانینه گاه بسودن مر او را نمایشنه گاه گرایش مر او را گرانیهم او خلق را مایهٔ زورمندیهم او زنده را
به جان تو که نیارم تمام کرد نگاهز بیم چشم رسیدن بدان دو چشم سیاهاز آنکه نرگس لختی به چشم تو مانددلم به نرگس بر شیفته شده‌ست و تباهبه روی و بالا ماهی و سروی و نبودبدان بلندی سرو و بدین تمامی ماهبه باغ سرو سوی قامت تو کرد نظرز چرخ ماه سوی چهرهٔ تو
از پی تهنیت روز نو آمد بر شاهسدهٔ فرخ روز دهم بهمن ماهبه خبر دادن نوروز نگارین سوی میرسیصد و شصت شبانروز همی‌تاخت به راهچه خبر داد؟ خبر داد که تا پنجه روزروی بنماید نوروز و کند عرض سپاهدر کف لالهٔ خود روی نهد سرخ قدحراغ همچون پر طوطی شود از سبز گیاهآهو از پشته
زلف مشکین تو زان عارض تابنده چو ماهبه سر چاه زنخدان تو آید گه گاهاز پی آن که یکی بسته به دو رسته شودگرد می‌گردد و در چاه کند ژرف نگاهاندر آن چاه شب و روز گرفتار و اسیردل من مانده و آن خال، دو ناکرده گناهزلف تو دوش به چاه آمد و آن خال
سروی شنیده‌ای که بود ماه بار او؟مه دیده‌ای که مشک بپوشد کنار او؟من دیدم و شنیدم، این هر دو، آن بتیستکاین دل هزار بار تبه شد به کار اوپر گوهرست ز آتش عشقش کنار منپر سلسله ز حلقهٔ زلفش کنار اوباغیست روی نیکوی آن روی نیکوانکاندر مه تموز بخندد بهار اوبر کام و آرزو دل
ای برگذشته از ملکان پایگاه توقدر تو بر سپهر برآورده گاه توماه منیر صورت ماه درفش توروز سپید سایهٔ چتر سیاه توجان ملوک را فزع آید ز تیغ توجاه ملوک را حسد آید ز جاه تومریخ روز معرکه شاها غلام تستچونانکه زهره روز میزدست داه توجز جود بر تو هیچ کسی پادشاه نیستگنج ترا تهی
