نه بر هرخان و خاقان میبرم رشگنه بر هر میر و سلطان میبرم رشگنه دارم چشم بر گنجور و دستورنه بر گنج فراوان میبرم رشگنه میاندیشم از دوزخ به یک جونه بر فردوس و رضوان میبرم رشگنه بر هر باغ و بستان مینهم دلنه بر هر قصر و ایوان میبرم رشگز من چرخ کهن بستد […]
در این چنین سره فصلی و نوبهاری خوشخوشا کسیکه کند عیش با نگاری خوشکنار جوی گزین گوش سوی بلبل دارکنون گه هست به هر گوشهای کناری خوشگرت به دست فتد دامنی که مقصود استبگیر دامنی کوهی و لالهزاری خوشبیا به وصل دمی روزگار ما خوش کنبه شکر آنکه ترا هست روزگاری خوشبه رغم مدعیان در
با ما نکرد آن بت سرکش وفا هنوزآخر نشد میانهٔ ما ماجری هنوزما خستگان در آتش شوقش بسوختیموان شوخ دیده سیر نگشت از جفا هنوزبعد از هزار درد که بر جان ما نهادرحمت نکرد بر دل مسکین ما هنوزاز کوی دوست بیخود و سرگشته میرویمدل خسته بازمانده و چشم از قفا هنوزبوسیست خونبهای من و
مرا دلیست گرفتار خطهٔ شیرازز من بریده و خو کرده با تنعم و نازخوش ایستاده و با لعل دلبران در عشقطرب گزیده و با جور نیکوان دمسازگهی به کوی خرابات با مغان همدمگهی معاشر و گه رند و گاه شاهدبازهمیشه بر در میخانه میکند مسکنمدام بر سر میخانه میکند پروازبه روی لاله رخانش گمانهای نکوبه
جوق قلندرانیم در ما ریا نباشدتزویر و زرق و سالوس آیین ما نباشددر هیچ ملک با ما کس دوستی نورزددر هیچ شهر ما را کس آشنا نباشدگر نام ما ندانند بگذار تا ندانندور هیچمان نباشد بگذار تا نباشدشوریدگان ما را در بند زر نبینیدیوانگان ما را باغ و سرا نباشددر لنگری که مائیم اندوه کس
دوش عقلم هوس وصل تو شیدا میکرددلم آتشکده و دیده چو دریا میکردنقش رخسار تو پیرامن چشمم میگشتصبر و هوش من دلسوخته یغما میکردشعلهٔ شوق تو هر لحظه درونم میسوختدود سودای توام قصد سویدا میکردنه کسی حال من سوخته دل میپرسیدنه کسی درد من خسته مداوا میکردپیش سلطان خیال تو مرا غم میکشتخدمتش تن زده
دل همان به که گرفتار هوائی باشدسر همان به که نثار کف پائی باشدهجر خوش باشد اگر چشم توان داشت وصالدرد سهلست اگر امید دوائی باشددامن یار به دست آر و ره میکده گیرنشناس اینکه به از میکده جائی باشدهوس خانقهم نیست که بیزارم از آنبوریائی که در او بوی ریائی باشدصوفی صافی در مذهب
از دم جان بخش نیدل را صفائی میرسدروح را از نالهٔ او مرحبائی میرسدگوئیا دارد ز انعامش مسیحا بهرهایکزدم او دردمندان را دوائی میرسدیا مگر داود مهمان میکند ارواح راکز زبان او به هر گوشی صلائی میرسدآتشی در سینه دارد نی چو بادش میدمدشعلهٔ او بر در هر آشنائی میرسدبیدلان بر نغمهٔ او های و
پیوسته چشم شوخت ما را فکار داردآن ترک مست آخر با ما چکار داردبا زلف بیقرارش دل مدتی قرین شداین رسم بیقراری زو یادگار داردخرم کسی که با تو روزی به شب رساندیا چون تو نازنینی شب در کنار داردرشگ آیدم همیشه بر حال آن سگی کوبر خاک آستانت وقتی گذار داردبا ما دمی نسازد
ناگاه هوش و صبر من آن دلربا ببردچشمش به یک کرشمه دل از دست ما ببردبنمود روی خوب و خجل کرد ماه رابگشاد زلف و رونق مشگ ختا ببردتاراج کرد دین و دل از دست عاشقانسلطان نگر که مایهٔ مشتی گدا ببردجان و دلی که بود مرا چون به پیش اوقدری نداشت هیچ ندانم چرا
