دارد به سوی یاری مسکین دلم هوائیزین شوخ دلفریبی زین شنگ جانفزائیزین سرو خوشخرامی گل پیش او غلامیمه پیش او اسیری شه پیش او گدائیهر غمزه‌اش سنانی هر ابرویش کمانیگیسوی او کمندی بالای او بلائیما را ز عشق رویش هر لحظه‌ای فتوحیما را ز خاک کویش هر ساعتی صفائیبگرفته عشق ما را ملک وجود آنگهعقل […]
بدین صفت سر و چشمی و قد و بالائیکسی ندید و نشان کس نمیدهد جائیچنین شکوفه نخندد به هیچ بستانیچنین بهار نیاید به هیچ صحرائیز شست زلف تو هر حلقه‌ای و آشوبیز چشم مست تو هر گوشه‌ای و غوغائیکجا ز حال پریشان ما خبر داردکسی که با سر زلفش نپخت سودائیز شوق پرتو رویت که
باز فکند در چمن، بلبل مست غلغلهگشت ز جنبش صبا دختر شاخ حاملهعطر فروش باغ را لحظه به لحظه میرسداز ره صبح کاروان از در غیب قافلهمست شده است گوئیا کز سر ذوق مینهدخرده و خرقه در میان غنچهٔ تنگ حوصلهنافه گشا شده صبا غالیه سا نسیم گلوه که چه نازنین بود گلرخ عنبرین کلهمست
در خود نمی‌بینم که من بی او توانم ساختنیادل توانم یک زمان از کار او پرداختنمن کوی او را بنده‌ام کورا میسر میشودبر خاک غلطیدن سری در پای او انداختنچون شمع هجران دیده‌ای باید که تا او را رسدبا خنده گریان زیستن یا سوختن یا ساختنهرگز نباید خواب خوش در چشم من تا ناگهانخیل خیالش
رفتم از خطهٔ شیراز و به جان در خطرموه کزین رفتن ناچار چه خونین جگرممیروم دست زنان بر سر و پای اندر گلزین سفر تا چه شود حال و چه آید به سرمگاه چون بلبل شوریده درآیم به خروشگاه چون غنچهٔ دلتنگ گریبان بدرممن از این شهر اگر برشکنم در شکنممن از این کوی اگر
از حد گذشت درد و به درمان نمیرسیمبر لب رسید جان و به جانان نمیرسیمگر رهروان به کعبهٔ مقصود میرسندما جز به خارهای مغیلان نمیرسیمآنانکه راه عشق سپردند پیش از اینشبگیر کرده‌اند به ایشان نمیرسیمایشان مقیم در حرم وصل مانده‌اندما سعی میکنیم و به دربان نمیرسیمبوئی ز عود می‌شنود جان ما ولیدر کنه کار مجمره
هرگه که شبی خود را در میکده اندازیمصد فتنه برانگیزیم صد کیسه بپردازیمآن سر که بود در می وان راز که گویدنیما مونس آن سریم ما محرم آن رازیمهر نغمه که پیش آرند ما با همه در شوریمهر ساز که بنوازند ما با همه در سازیمزین پیش کسی بودیم و امروز در این کشورما جمری
منم اسیر و پریشان ز یار خود محرومغریب شهر کسان و ز دیار خود محرومبه درد و رنج فرومانده و ز دوا نومیدنشسته در غم و از غمگسار خود محرومگزیده صحبت بیگانگان و نااهلانز قوم و کشور و ایل و تبار خود محرومز روزگار مرا بهره نیست جز حرمانمباد هیچکس از روزگار خود محرومز آه
ما سریر سلطنت در بینوائی یافتیملذت رندی ز ترک پارسائی یافتیمسالها در یوزه کردیم از در صاحبدلانمایهٔ این پادشاهی زان گدائی یافتیمهمت ما از سر صورت پرستی در گذشتلاجرم در ملک معنی پادشائی یافتیمپرتو شمع تجلی بر دل ما شعله زداین همه نور و ضیا زان روشنائی یافتیمصحبت میخوارگان از خاطر ما محو کردآن کدورتها
گوئی آن یار که هر دو ز غمش خسته‌تریمبا خبر نیست که مادر غم او بی‌خبریماز خیال سر زلفش سر ما پرسود استاین خیالست که ما از سر او درگذریمبا قد و زلف درازش نظری می‌بازیمتا نگویند که ما مردم کوته نظریمدل فکنده است در این آتش سودا ما راوه که از دست دل خویش
