برداشت پرده شمعم و پروانه پرگرفتبازار شوق پردگیان باز درگرفتشمع طرب شکفت در آغوش اشک و آهابری به هم برآمد و ماهی به برگرفتزین خوشترت کجا خبری در زند که دوستسر بی خبر به ما زد و از ما خبر گرفتبار غمی که شانه تهی کرد از او فلکاین زلف و شانه خواهدم از دوش […]
سری به سینه خود تا صفا توانی یافتخلاف خواهش خود تا خدا توانی یافتدر حقایق و گنجینه ادب قفل استکلید فتح به کنج فنا توانی یافتبه هوش باش که با عقل و حکمت محدودکمال مطلق گیتی کجا توانی یافتجمال معرفت از خواب جهل بیداریستبجوی جوهر خود تا جلا توانی یافتتحولی است که از رنجها پدید
خجل شدم ز جوانی که زندگانی نیستبه زندگانی من فرصت جوانی نیستمن از دو روزه هستی به جان شدم بیزارخدای شکر که این عمر جاودانی نیستهمه بگریه ابر سیه گشودم چشمدراین افق که فروغی ز شادمانی نیستبه غصه بلکه به تدریج انتحار کنمدریغ و درد که این انتحار آنی نیستنه من به سیلی خود سرخ
هیچ آفریده ئی به جمال فریده نیستاین لطف و این عفاف به هیچ آفریده نیستآن سروناز هم که به باغ ارم در استفرد و فرید هست و لیکن فریده نیستنرگس دریده چشم به دیدار او ولیدیدار آفتاب به چشم دریده نیستدر بزم او که خفته فرو پلک چشمهاغیر از دل تپیده و رنگ پریده نیستهر
ندار عشقم و با دل سر قمارم نیستکه تاب و طاقت آن مستی و خمارم نیستدگر قمار محبت نمی برد دل منکه دست بردی از این بخت بدبیارم نیستمن اختیار نکردم پس از تو یار دگربه غیر گریه که آن هم به اختیارم نیستبه رهگذار تو چشم انتظار خاکم و بسکه جز مزار تو چشمی
کاروان آمد و دلخواه به همراهش نیستبا دل این قصه نگویم که به دلخواهش نیستکاروان آمد و از یوسف من نیست خبراین چه راهیست که بیرون شدن از چاهش نیستماه من نیست در این قافله راهش ندهیدکاروان بار نبند شب اگر ماهش نیستما هم از آه دل سوختگان بی خبر استمگر آئینه شوق و دل
کنون که فتنه فرا رفت و فرصتست ای دوستبیا که نوبت انس است و الفتست ای دوستدلم به حال گل و سرو و لاله می سوزدز بسکه باغ طبیعت پرآفتست ای دوستمگر تاسفی از رفتگان نخواهی داشتبیا که صحبت یاران غنیمتست ای دوستعزیز دار محبت که خارزار جهانگرش گلی است همانا محبتست ای دوستبه کام
منم که شعر و تغزل پناهگاه من استچنانکه قول و غزل نیز در پناه من استصفای گلشن دلها به ابر و باران نیستکه این وظیفه محول به اشک و آه من استصلای صبح تودادم به نالۀ شبگیرچه روزهاکه سپیدازشب سیاه من استبه عالمی که دراودشمنی به جان بخرندعجب مداراگرعاشقی گناه من استاگرنمانده کس ازدوستان من
شب همه بی تو کار من شکوه به ماه کردنستروز ستاره تا سحر تیره به آه کردنستمتن خبر که یک قلم بی تو سیاه شد جهانحاشیه رفتنم دگر نامه سیاه کردنستچون تو نه در مقابلی عکس تو پیش رونهیماینهم از آب و آینه خواهش ماه کردنستنو گل نازنین من تا تو نگاه می کنیلطف بهار
پاشو ای مست که دنیا همه دیوانه تستهمه آفاق پر از نعره مستانه تستدر دکان همه باده فروشان تخته استآن که باز است همیشه در میخانه تستدست مشاطه طبع تو بنازم که هنوززیور زلف عروسان سخن شانه تستای زیارتگه رندان قلندر برخیزتوشه من همه در گوشه انبانه تستهمت ای پیر که کشکول گدائی در کفرندم
