هوشم ربوده ماه قدح نوشیخورشید روی زهره بناگوشیزنجیر دل ز جعد سیه سازیگلبرگ تر به مشک سیه پوشیاز غم بسان سوزن زرینمدر آرزوی سیم بر و دوشیخون جگر به ساغر من کردهساغر ز دست مدعیان نوشیبینم بلا ز نرگس بیماریدارم فغان ز غنچه خاموشیدردا که نیست ز آن بت نوشین لبما را نه بوسه ای […]
ای مشک سوده گیسوی آن سیمگون تنی؟یا خرمن عنبری یا بار سوسنی؟سون نه ای که بر سر خورشید افسریگیسو نه ای که بر تن گلبرگ جوشنیزنجیر حلقه حلقه آن فتنه گستریشمشاد سایه گستر آن تازه گلشنیبستی به شب ره من مانا که شبرویبردی ز ره دل من مانا که رهزنیگه در پناه عارض آن مشتری
بنفشه زلف من ای سر و قد نسرین تنکه نیست چون سر زلف بنفشه و سوسنبنفشه زی تو فرستادم و خجل ماندمکه گل کسی نفرستد بهدیه زی گلشنبنفشه گرچه دلاویز و عنبر آمیز استخجل شود بر آن زلف همچو مشک ختنچو گیسوی تو ندارد بنفشه حلقه و تابچو طره تو ندارد بنفشه چین و شکنگل
در دام حادثات ز کس یاوری مجویبگشا گره به همت مشکل گشای خویشسعی طبیب موجب درمان درد نیتساز خود طلب دوای مبتلای خویشگفت آهویی به شیر سگی در شکارگاهچون گرم پویه دیدش اندر قفای خویشکای خیره سر بگرد سمندم نمی رسیرانی و گر چو برق به تک بادپای خویشچون من پی رهایی خود می کنم
من نگویم ترک آیین مروت کن ولیاین فضیلت با تو خلق سفله را دشمن کندتار و پودش را ز کین توزی همی خواهند سوختهر که همچون شمع بزم دیگران روشن کندگفت با صاحبدلی مردی که بهمان در نهفتقصد دارد تا به تیغت سر جدا از تن کندنیکمردش گفت باور نایدم این گفته ز آنکمن باو
اعرابئی به دجله کنار از قضای چرخروزی به نیستانی شد ره سپر همینا گه کینه توزی گردون گرگ خویشیری گرسنه گشت بدو حمله ور همیمسکین ز هول شیر هراسان و بیمناکشد بر قراز نخلی آسیمه سر همیچون بر فراز نخل کهن بنگریست مردماری غنوده دید در آن برگ و بر همیگیتی سیاه گشت به چشمش
یاری از ناکسان امید مدارای که با خوی زشت یار نه‌ایسگدلان لقمه خوار یکدیگرندخون خوری گر از آن شمار نه ا یهمچو صبحت شود گریبان چاکای که چون شب سیاهکار نه‌ایپایمال خسان شوی چون خاکگر جهانسوز چون شرار نه‌ایره نیابی به گنج خانه بختجانگزا گر بسان مار نه‌ایتا چو گل شیوه ات کم آزاری استایمن
تو ای بی بها شاخک شمعدانیکه بر زلف معشوق من جا گرفتیعجب دارم از کوکب طالع توکه بر فرق خورشید ماوا گرفتیقدم از بساط گلستان کشیدیمکان بر فراز ثریا گرفتیفلک ساخت پیرایه زلف خودتدل خود چو از خاکیان واگرفتیمگر طایر بوستان بهشتی؟که جا بر سر شاخ طوبی گرفتیمگر پنجه مشک سای نسیمی؟که گیسوی آن سرو
دیگران از صدمه اعدا همی نالند و مناز جفای دوستان گریم چو ابر بهمنیسست عهد و سرد مهرند این رفیقان همچو گلضایف آن عمری که با این سست عهدان سر کنیدوستان را می نپاید الفت و یاری ولیدشمنان را همچنان بر جاست کید و ریمنیکاش بودند به گیتی استوار دیرپایدوستان در دوستی چون دشمنان در
فقیر کوی با گیتی آفرین می گفتکه ای ز وصف تو الکن زبان تسحینمبه نعمتی که مرا داده ای هزاران شکرکه من نه در خور لطف و عطای چندینمخسی گرفت گریبان کور و با وی گفتکه تا جواب نگویی ز پای ننشینممن ار سپاس جهان آفرین کنم نه شگفتکه تیز بین و قوی پنجه تر
