ای که روی تو به صدبار، ز گل تازه‌ترستاز حیایت به عرق، روی گل تازه‌ترستیا رب این شعر سیاه تو چه خوش بافته‌اند!کش حریر سمن و اطلس گل آسترستبرقع عارض تو عافیت دلها بودعافیت باز بر افتاده دور قمرستسر راز سر زلفت نگشود است کسیظاهرا بویی از آن برده نسیم سحرستاز ره دیده دلم رفت […]
مصور ازل از روح، صورتی می‌خواستمثال قد تو را برکشید و آمدراستبنفشه سنبل زلفت به خواب دید شبیعلی الصباح پریشان و سرگران برخاستهمه خیال سر زلف بار می‌بندمشب دراز و برانم که سر به سر سوداستخیال سرو بلندت در آب می‌جویمزهی لطیف خیالی که در تصور ماستبه ناز اگر بخرامد درخت قامت توز جای خود
ای دل! امروز تو را روز مبارک بادستکه جهان خرم و سلطان جهان، دلشاد استخوش برآ، چون خط دلدار، که در دور قمرهمه اسباب خوشی، دست فراهم دادستهر پریشانی و تشویش که جمع آمده بودلله الحمد، که چون زلف بتان بر بادستآمد از روضه فردوس «مبارک بادی»مژده‌ای داد و جهان پرز «مبارک بادست»می‌دمد باد طرب،
خاک، خون آغشته لب تشنگان کربلاستآخر ای چشم بلابین! جوی خون بارت کجاست؟جز به چشم و چهره مسپر خاک این ره، کان همهنرگس چشم و گل رخسار آل مصطفاستای دل بی‌صبر من آرام گیر اینجا دمیکاندر اینجا منزل آرام جان مرتضاستاین سواد خوابگاه قره‌العین علی استوین حریم بارگاه کعبه عز و علاستروضه پاک حسین است
سر سودای سر زلف تو تا در سرماستهمچو مویت دل سودایی ما بی‌سر و پاستما چو موی تو همه حلقه بگوشت شده‌ایمحلقه موی پریشان تو سر حلقه ماستمو به مو حال پریشانی ما می‌گویدمو به مو سر زلف که بدین حال گواستیک سر مو نظری با دل دروایم کن!ای که از هر سر موی تو
سقی الله لیلا، کصدغ الکواعبشبی عنبرین خال مشکین ذوایبفلک را به گوهر مرصع، حواشیهوا را به عنبر مستر، جوانبدرفش بنفش سپاه حبش راروان در رکاب از کواکب مواکببرآراسته گردن و گوش و گردونشب از گوهر شب چراغ کواکبمطالع زنور طوالع، منورمشارق ز ضو مصابیح، ثاقبشده جبهه صاعد، سعودش مقدمشده ثور طالع، ثریاش غارببنات از بر
ز سیم برف، زمین شد چون قلزم سیماببیا و کشتی دریای لعل را دریاببیا و یک دو قدح کش چه می‌کنی آتشکه در شتا نرسد هیچ آتشی به شرابزآب سرخ می‌افتاد با زال خردازین محیط تلوح ار خروج می‌طلبیچه جای زال که رستم بیفتد از سرخابکسی برون نرود جز به کشتی می‌نابتن زمین همه در
ای سران ملک را شمشیر تو مالک رقاب!باغ عدل از جویبار تیغ سبزت خورده آب!با شکوه کوه حلمت، ابر گریان بر جبالبا وجود جود دستت، برق خندان بر سحابمی‌خورد تیهو به عهدت طعمه از منقار بازمی‌برد رو به عونت پنجه از شیران غابجود دستت بحر را نگذاشت آبی در جگربحر را کی با وجود جود
آن ماه، رو اگر بنماید شبی به مادر وجه او نهیم دل و جان به رو نمارویش مه مبارک و مویش لیال قدرخود قدر آن لیال که داند به غیر ما؟آن خد دلفریب تو بر قد دلکشتچون ماه چارده شب، بر خط استوابگشا به پرسشم لب لعل و رسان به کامجان را از آن مفرح
زکان سلطنت لعلی سزای تاج شد، پیداکه لولو با همه لطف از بن گوشش شود، لالامهی گشت از افق طالع که پیش طالع سعدشکمر چون توامان بسته است، خورشید جهان‌آراقضا تا مهد اطفال فلک را می‌دهد جنبشنخوابانید ازین ماهی، درین گهواره میناقبای اطلس گردون، به قد قدرش اربودیبریدندی قماط او، ازین نه شفه والاهمایون مقدم
