چوک و چوک!… گم کرده راهش در شب تاریکشب پره ی ساحل نزدیکدم به دم می کوبدم بر پشت شیشه. شب پره ی ساحل نزدیک!در تلاش تو چه مقصودی است؟از اطاق من چه می خواهی؟ شب پره ی ساحل نزدیک با من (روی حرفش گنگ) می گوید: چه فراوان روشنایی در اطاق توست!باز کن در بر منخستگی آورده […]
آسمان یکریز می باردروی بندرگاه.روی دنده های آویزان یک بام سفالین در کنار راهروی « آیش» ها که « شاخاک» خوشه اش را می دواند.روی نوغانخانه، روی پل ـــ که در سر تا سرش امشبمثل اینکه ضرب می گیرند ـــ یا آنجاکسی غمناک می خواند.همچنین بر روی بالاخانه ی من (مرد ماهیگیر مسکینیکه او را
ول کنید اسب مراراه توشه ی سفرم را و نمد زینم راو مرا هرزه درا،که خیالی سرکشبه در خانه کشاندست مرا. رسم از خطه ی دوری، نه دلی شاد در آن.سرزمینهایی دورجای آشوبگرانکارشان کشتن و کشتار که از هر طرف و گوشه ی آنمی نشاندید بهارش گل با زخم جسدهای کسان.*فکر می کردم در ره چه
در کنار رودخانه می پلکد سنگ پشت پیر.روز، روز آفتابی است.صحنه ی آییش گرم است. سنگ پشت پیر در دامان گرم آفتابش می لمد، آسوده می خوابددر کنار رودخانه. در کنار رودخانه من فقط هستمخسته ی درد تمنا،چشم در راه آفتابم را.چشم من امالحظه ای او را نمی یابد.آفتاب منروی پوشیده است از من در میان آبهای
همه شب زن هرجاییبه سراغم می آمد.به سراغ من خسته چو می آمد اوبود بر سر پنجره امیاسمین کبود فقطهمچنان او که می آید به سراغم، پیچان. در یکی از شبهایک شب وحشت زاکه در آن هر تلخیبود پا بر جا،و آن زن هر جاییکرده بود از من دیدار؛گیسوان درازش ـــ همچو خزه که بر آب
« ری را»…صدا می آید امشباز پشت « کاچ» که بند آببرق سیاه تابش تصویری از خرابدر چشم می کشاند.گویا کسی است که می خواند… اما صدای آدمی این نیست.با نظم هوش ربایی منآوازهای آدمیان را شنیده امدر گردش شبانی سنگین؛زاندوه های منسنگین تر.و آوازهای آدمیان را یکسرمن دارم از بر. یکشب درون قایق دلتنگخواندند آنچنان؛که من
پا گرفته است زمانی است مدیدنا خوش احوالی در پیکر مندوستانم، رفقای محرم!به هوایی که حکیمی بر سر، مگذاریداین دلاشوب چراغروشنایی بدهد در بر من! من به تن دردم نیستیک تب سرکش، تنها پکرم ساخته و دانم این را که چراو چرا هر رگ من از تن من سفت و سقط شلاقی ستکه فرود آمده سوزاندم
در نخستین ساعت شب، در اطاق چوبیش تنها، زن چینیدر سرش اندیشه های هولناکی دور می گیرد، می اندیشد:« بردگان ناتوانایی که می سازند دیوار بزرگ شهر راهر یکی زانان که در زیر آوار زخمه های آتش شلاق داده جانمرده اش در لای دیوار است پنهان» آنی از این دلگزا اندیشه ها راه خلاصی را نمی
در درون تنگنا، با کوره اش، آهنگر فرتوتدست او بر پتکو به فرمان عروقش دستدائماً فریاد او این است، و این است فریاد تلاش او:« ـــ کی به دست منآهن من گرم خواهد شدو من او را نرم خواهم دید؟آهن سرسخت!قد برآور، باز شو، از هم دوتا شو، با خیال من یکی تر زندگانی کن!» زندگانی
مرغ آمین درد آلودی است کاواره بماندهرفته تا آنسوی این بیداد خانهباز گشته رغبتش دیگر ز رنجوری نه سوی آب و دانه.نوبت روز گشایش رادر پی چاره بمانده. می شناسد آن نهان بین نهانان ( گوش پنهان جهان دردمند ما)جور دیده مردمان را.با صدای هر دم آمین گفتنش، آن آشنا پرورد،می دهد پیوندشان در هممی کند
