پانزدهم اردیبهشت، در تقویم ایران باستان و همچنین در میان برخی از زرتشتیان، به عنوان روز پیام‌آوری زرتشت گرامی داشته می‌شود. این روز که با جشن بهاربُد نیز همزمان است، یادآور لحظه‌ای سرنوشت‌ساز در تاریخ دین زرتشتی و فرهنگ ایرانی به شمار می‌رود.
بر اساس متون کهن پارسی، به ویژه “گزیده‌های زادسپرم”، زرتشت در روز “دی به مهر” از ماه اردیبهشت (پانزدهم اردیبهشت) در حالی که برای تهیه هوم به کنار رود دائیتی رفته بود، با وَهومَن (اندیشه نیک) روبرو شد. وَهومَن او را به انجمن امشاسپندان برد و در آنجا اهورامزدا او را به پیامبری برگزید و مأمور ساخت تا دین راستی را به مردمان ابلاغ کند.
این رویداد، نقطه عطفی در زندگی زرتشت و سرآغاز گسترش آموزه‌های او شد. زرتشت با پیام خود، که بر پایه اصولی چون اندیشه نیک، گفتار نیک، کردار نیک، یکتاپرستی و باور به اهورامزدا استوار بود، تحولی عمیق در باورها و ارزش‌های جامعه آن روزگار ایجاد کرد.
اگرچه امروزه مراسم بزرگداشت ویژه‌ای برای این روز در سطح عمومی برگزار نمی‌شود، اما یاد و خاطره پیام‌آوری زرتشت و آموزه‌های گرانبهای او همچنان در قلب و ذهن بسیاری از ایرانیان و پیروان این دین زنده است. پانزدهم اردیبهشت فرصتی است تا بار دیگر به اصول اخلاقی و جهان‌بینی زرتشت بیندیشیم و از حکمت و راهنمایی‌های او در زندگی فردی و اجتماعی خود بهره بگیریم.
همزمانی این روز با جشن بهاربُد، که جشنی برای میانه بهار و شادابی طبیعت است، می‌تواند نمادی از نو شدن و تولدی دوباره باشد؛ همانگونه که پیام زرتشت، نویدبخش یک زندگی معنوی و اخلاقی نوین برای پیروانش بود.
